Nie kasuję biletów w komunikacji miejskiej.

Czasami zastanawiam się czy jestem sam jeden czy jest nas dwóch. Poznałem kiedyś człowieka który mówił sam do siebie ale uparcie twierdził, że mówi do pingwina który jest jego towarzyszem życia. I że byli razem na zeszłorocznych wakacjach w Kostaryce, co pingwinowi nie odpowiadało bo zdecydowanie lubi zimniejsze klimaty. Wtedy też się pokłócili ale to temat na inną ksiażkę. Mark Drusba co prawda nie mówił do pingwina ale prześladowała go zebra. Raz przyłapałem go gdy stał na pasach i głaskał asfalt. Był jednym z tych czytelników którzy zamiast czytając, nosi książki na głowie. Mark pod koniec swojego życia wyjechał do Nowego Orleanu żeby grać razem z Louisem Armstrongiem, który nie żyje od 5 lat. Jego życiową pasją było podawanie się za kogoś kim bez wątpienia nie był i od momentu kiedy podał za nieboszczyka nikt go już nie widział.

Rok 2000.

Od mamy dostałem pożółkłą kartkę z wierszem który napisałem mając 11 lat :)

Te ostatnie chwile
wiszę
zaraz spadnę
i w oczy spojrzę mogile.
Przed oczami krajobraz ogrodu
w myślach chwile
gdy wisiałem na gałęzi za młodu

Gdy jabłka przed słońcem chroniłem
gdy osłoną przed wiatrem byłem i
robiłem rzeczy, których nie przeczytasz
w pamiętniku
Lecz teraz usycham
leżąc na trawniku.

Daniel Michalski, klasa 4B :)

Już wiosenne dywagacje.

Tonę w morzu nienawiści, do samego siebie, naturalnie.
I oto co mi na myśl przyszło, tak od siebie, normalnie.

Łzy deszczem na koszuli robią ślady jak krew
niezmywalne, blado purpurowe, plamy.
Liście wiatr uścielił, jak artysta
mozaikę stworzył i zadowolony.
Puchem białym posypał, co stopniał
wśród świątecznych piosnek.
Zapachem powietrze ożywił
w płucach, już czuję wiosnę.